Bu öğlen ofise uğradığımda çok değer verdiğim insanladan birinin dağılmış halini, çok anlamdıramamış, sabah ki olaylar dediğinde de "aaa ne olmuşki ben kantitatif çalıştım gündemden uzağım" diye geveşk gevşek takılmıştım.
Olan biteni öğrenince o an kafam basmadı, günlük hayatlarımızda bire bir ykaın çevremizde nasıl bir yıkıcı etkisi oluru hiç düşünmemiştim, diplomatik işler gibi gelmişti.
Facebook'ta birbirinin peşi sıra yığılan boykot, nefret söylemi grupları, etkinlik davetlerini aldıkça, akrabalarımın, çocukluk arkdaşlarımın profilleri Hitler fotoğrafları, sözleriyle doldukça, çevrenizde gördüğünüz ilk yahudiyi böcek gibi ezin iletilerini okudukça, bunun için özel profil resimleri yapıldığını gördükçe, titriyorum.
Kuzenlerim, akrabalarım, çocukluk arkadaşlarım... Nasıl söylerim? Ya da nasıl söylemeden durabilirim...
Miğdem bulanıyor, titriyorum. Bi kez daha anladım, ağlamak benim için temiz bir tepki, temizleyen birşey. Ne yazık ki, ağlayamıyorum şimdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder