gibi sanki 203... Bitmedi, bitmiyor.
203'te ruhum daralıyor. Hayat, gerçek anlamda hayat, çok uzak erişilmez ve ben kendime sonsuz uzaklıkta hissediyorum kendimi.
Sanki ayağa kalkıp gitmek istesem bu dev duvarlar üstüme yıkılacak, o tarihi kolonlar karşıma dizilip çıkmazlar yaratcakmış gibi.
Oysa hayat tüm zorluklarıyla ne kadar güzel buranın dışında değil mi?
