Deli-ri-yorum!

Senin için intihar edecek kadar deliremedim,
ama seni intiharı düşleyecek kadar sevdim.

Az mı?
Çok mu?

Kime fazla, kime azsın sen?
Ben mi sana fazlayım, sen mi bana yoksun?
Yoksun.
Yoksunum,
Biraz da yoksul.
Yoksulluk yoksunluğa yol açar da,
Yoksun.

Yoksun ya, yoksunum.
Ben de sen çoksun,
Ben yoksun...
Yoksulluk değil demek ki sebep,
Yoksun
Yoksunluğumsun.

Korku...

Bazı korkulardan kaçış yok hayatta...
İçini titreten korkusundan uzaklaşamıyorsun sevdanın...
Korkmamak için ne lazımsa o yok sevdanın içinde.
Sevmeklerde korku var... Aidiyette bağlanmak, kendi unutmak var.
Arttıkça değerlerimiz, etrafımızı sarıp sarmalayan bağlar var.
İçinden rüzgara karşı koşmak gelirken yerinden kıpırdayamamak,
Ya da kıpırdamal bile istemezken koşturmaya çabalamak iş güç telaşında

Daha ne demeli bilmiyorum.
Yazılacak koskoca bir öykü varken kelimesiz kalmak...
Sana gelmeyen, hep gidecek...
Sen severken korkacaksın hep...

Kaçış Reçetesi

Sonbahar depresyonundan uzaklaşmak için bir yöntem olarak evde zaman geçirin.

Bilgisayardaki dosyalarınızı düzenleyin, arşivlerinizi güncelleyin, haftalık programı takip ederek ders çalışın. 

Tüm bunları yaparken iyi müzik dinleyin ve aralarda bir kaç bölüm dizi izleyin.

İzole mutlu dünyanız haline gelmeye başlayan odanızdan çıkmayı da unutmayın. 

Odanızdan çıkıp aileniz, sevdikleriniz için limonlu kek yapın, tahinli kurabiye yapın. 

Bir de çay koyun, fırını kapatmadan demlenmiş olsun. 

Bir başka yöntem olarak da; dışarı çıkın. 

Serin ama güneşli, kuru havanın ve incecik yağmur yağan gecelerin tadını çıkarın. 

Eskiden tek başınıza yapmayı sevdiğiniz şeylere zaman ayırın. 

Binaların yüzlerine, cephelerin öykülerine bakarak dolaşın sokaklarda. 

Öneri olarak ismini duyduğunuz mekanlarda yeni mönüleri deneyin, sokak lezzetlerinin izini sürün.
Kitap okuyun edepsizce, iştahla.  

Bir kokteyl ısmarlayın kendize, festival filmleri için - gitmeyeceğinizi bilseniz bile- program yapın. 

Tanıdıklarla karşılaşın olmadık zamanlarda; yıllardır görmediğinize aşina, her gün gözünüzün önünde durana yabancı olun. 

Konser çıkışı geç saatlerde üşümek için konsere gidin. 

Son vapuru kaçırmak için köfte ekmek yiyin. 

Bir içeri de, bir dışarıda.  Ya açık ya kapalı. Ya saçılmış ortalığa ya kilitli kutuda. Ya gider senden sen gelsin isterken, ya gelir sana gitsin diye gözünün içine bakarken. Evet evet, denge falan filan da, hayat ya mani ya depresyon iste gerek yok galiba fazla uzatmaya. 

Suz...

Sessiz fırtınalarda kavga edip, çığlık ata ata birbirimize küsüp, cümle aralarında barışırdık biz.
"-dık"... Geçmiş zaman.
Geçmiş ola...
Mı?
Geçmişi geçe, geleceğe kala mı?
Sonsuz...
Onsuz...
Suz...

Sen uyurken ölüyorum...

Geceler uyur
İnsanlar ölür.

İnsanlar gider,
Masumlar ağlar.

Korkma benden...

Nankörlük, İyilikten mi Beslenir?

Ne çok oldu uğramayalı buralara...
Dilimdeki kelimeler yüreğime yetince, sesiz sözlerime de dönmez oldum yüzümü...

Hatırımda kalan geçmiş zamanlar, hep iyi gün anıları. Ne tuhaf, hızla unutuyor beynim, unutturuyor geçmiş zaman yaralarını...

İyi olma eğiliminde demek ki bünyem, iyi olmayı kim istemez ki hem...
Evet hüzün de güzeldir yaz akşamlarında, hatta serin sonbaharlarda gün batımlarında.
Ama iç sızısı başka...

Nedeni var elbet, ama sözcükleri yok söylenecek.
Anlat diyorsunuz da, ne söyleyeyim?
Bunca zamandır nedenini demediğim iyiliğin sızı hali nasıl söz olur uçar ki?

İnsan gökyüzünü de, hapishanesini de kendi yapıyor kendine. Tercihleriyle, hisleriyle, bakıp gördüğü, dinleyip duyduğu ile...
Bakıp görmemek, duyup işitmemek, 'mış gibi' yapıp geçmek de mümkün elbette anların yanından.
Mümkün mü dersiniz? Gerçekliğini ölçemediğin, kudretini es geçemediğin, nefesinden bile ayırt edemediğin ruhuna dolmuş bu hisle?

Hani affım yoktur bazı insan hallerine, bunu geçen 26 yılda öğrendik, bilirim.
Bu içimi parça parça eden hali de affedecek değilim de,
Biraz daha gezinsem kelimeler arasında,
Hani az daha,
Az kala,
Bu iç sızısı halinin sersem eden, düşüren, hırpalayan yanını değil ama,
Senden ötürü oluşunu sevecek gibiyim.
..