Anlık paniklerden sebepleniyor bazen tepkiler, kendini kendinde yada bi başkasında görmeye korkmak...
Biraz fazla hassasiyet... Ummadık taş...
Kendi kendime veremediğim cevaplardan belki, cevapsızlıktan yine yitip gitmesin diye telaş...
Gerçeklikten uzak, yaratılmış durumlar için gücüm mü yok ne....
Sustukça birikmiş tortular,
Aslında basit hayat...
Ama insan zor, insan olmak denilen...
Bazen korkuyorum kendimden...
Çok tatsız,
Sanki olmasa da olur gibi...
Sanki bu da tanışıklık duvarlarına bir tuğla eklemek için yaşanmış gibi...
Oldu ama, ben, biz yaptık... Tat kaçtı...
Üzerine düşünmek bile üzüyor şimdi,
Kendi içimde elimi yüzüme batan bir sürü kırık cam parçası var;
Acısı, can acısı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder