27. yaşımdayım.
7. yılımdayım.
Bu yaşımdan, beni terketmeni diliyorum.
Evet, artık beni terketmelisin. Bunca yıldır sarıp sarmaladığım, canı yandığında canımdan çok acıdığım sen, artık benden gitmelisin.
Beni büyüttün sen. Çaresizliklerin altında ezilirken güçlü olmayı, sabırla sınanmayı, kıskançlığı öfkeden ayırmayı öğrettin. İçim parça parça olmuşken gündelik hayatın içinde kalmayı...
Sana kızmıyorum. Varlığına, bunca yıl gelip sana verdiğim değerin üstünde oturmuşluğuna kızmıyorum. Kızmıyorum çünkü sahiplendim ben seni; kimsesizlikten hırçınlaşmış bir çocuğu sahiplenir gibi. Seninle yaşamayı öğrenmeyi seçtim, kavga etmeden, kırıp dökmeden. Ve sayende herkese nasip olmayacak hislere düştüm. Gözümün önündeyken özledim, içinin taa en dibini görüyorken, aklından geçeni okuyorken bilmezden geldim. Sustum mesela, sen bana yalanlar söylerken sustum. Hatta sen yalanlarınla vicdanını rahatlatmaya çalışırken sustum. Güldüm, "bak işte başkası var bende" diye gözümün içine bakıp canımı acıttığın her an güldüm.
Bana yaşattığın hiç bir his için sana kızmıyorum. Eksiği, yitiği, tükenmişi hayatımda tutmayı öğrettiğin için müteşekkirim hatta. Ben seni içimde büyütürken, beni büyüttüğün için. Ama bile isteye, kendince bana gözdağı vermek, duvarlar örüp haddimi bildirmek için canımı acıttığın her an için, canın çok acısın istiyorum. İçin ezilsin, vicdanın acısın istiyorum. Acısın ki, sen de büyü. Kimsenin canını böyle acıtmayı kendine reva görmeyecek kadar büyü...
Bunca yıldır döktüğüm her bir göz yaşına kefilim.... Kefilim büyüttüğüm tüm duygulara...
27. yaşımdayım.
7. yılımdayım.
Artık benden, git istiyorum. Bunca yıldır gelmediğin yerde, görmemezlikten geldiğin ama varlığını çok iyi bildiğin saf bir sevgiyle süren saltanatın bitsin.
Bu yaşımdan, beni terketmeni diliyorum.
İçimdeki varlığın, nefes olsun havaya karışsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder